WORLDCOOK'S CULINAIRE REIZEN

Terug in Nederland heb ik het voornamelijk koud. Van 40+ naar 10- is een behoorlijke overgang. Het helpt niet dat de man de verwarming heeft uitgezet en de open haard schoongemaakt. "Ja zeg, het is 15 graden!" zo meent hij; dan is er blijkbaar geen noodzaak om kunstmatig te verwarmen. Voor mij moet het minimaal dertig graden zijn, voordat ik me behaaglijk begin te voelen. Dit weekend liet het zonnetje zich weliswaar zien, maar de temperatuur kwam nog steeds niet boven de 18 graden. Het zwembadwater was 17 graden - maar toch moest het bad worden ingewijd; en dat hebben we gedaan. 's Avonds zaten we nog met blauwe lippen te rillen achter ons meloenijs, want als de zon schijnt, eten we ijs. Net zoals de pinguïns op de Zuidpool..

Werkend aan mijn klusje in Soedan moet ik vaak terugdenken aan de tijd dat ik in Egypte mijn al dan niet gewaardeerde adviezen uitdeelde. Een van de eerste keren dat ik er was, vroeg iemand mij: "Do you want a bibs?" Ik had geen enkel idee wat een bibs was (tenminste niet in Egypte) en gaf dat ook spontaan toe. De gulle gever trapte daar niet in: "A bibs, a bibs, of course you know what is a bibs!" Ik wist het echt niet, maar na enige malen op en neer gevraagd te hebben, gaf ik het op en besloot ja te zeggen op die spannende bibs. Als snel begreep ik wat het was. De Arabische taal kent geen P en men gebruikt dan vaak de B. Ook klinkers worden regelmatig weggelaten. Een bibs was gewoon een Pepsi. Drink smakelijk. Weer eens wat anders dan een Singapore Sling.

Vandaag ben ik niet jarig. Ik kan me tenminste niet voorstellen dat er iemand is die in dit oord jarig zou willen zijn. Dit oord, dat is Nyala, de hoofdstad van Zuid-Darfoer. In die staat wonen ruim 4 miljoen mensen, dus een snelle berekening leert, dat er toch al gauw 10.000 mensen om mij heen jarig moeten zijn. Zelfs in het vluchtelingenkamp zijn dat er zo'n kleine 150 onder de 55,000 inwoners. Wij moeten advies geven, hoe het er beter zou kunnen worden, of, in ontwikkelingsjargon, hoe men van noodhulp richting ontwikkelingshulp kan bewegen. Ideeën zijn er wel, maar hoe die uit te voeren als de huizen van de kampbewoners voortdurend worden platgebrand en je zonder gevaar voor eigen leven de weg niet op kunt? Velen hebben geen huis, land of baan en durven niet goed het kamp uit om opnieuw te beginnen. Het liefst blijven ze er: daar krijg je tenminste wat voedsel, en er zijn scholen, waterputten en dokters. Ze vragen wel om meer: wat meer graan, een stuk plastic om hun lekke dak tegen de regen te beschermen. Daarom is het maar goed dat ik een non-verjaardag heb zonder cadeautjes. Iedere verlanglijst, hoe bescheiden ook, zou schrijnend afsteken tegen die schamele wensen. Ik stel me tevreden met een simpele maaltijd zonder alcohol en droom van miljonairs' shortbread - dat begrijpen de kampbewoners vast en zeker ook.

Wetenschappelijke onderzoeken zijn rare dingen, vooral als het om voedsel gaat. Men ontdekt voortdurend nieuwe spannende zaken, liefst elkaar tegensprekend. Voor de voedselindustrie is dat fijn, dan kunnen ze weer iets nieuws bedenken dat onze gezondheid goeddoet. Tegen die tijd dat het einde van het melkkoestadium in zicht is, is er immers wel weer een nieuwe vinding.
Een van de recente leukere vindingen had te maken met koffie. Mensen die koffie dronken, zo bleek, hadden minder kans om Alzenheimer te krijgen. Dat klonk natuurlijk uiterst aantrekkelijk, vooral voor ons 50-plussers die toch al geregeld in arren moede achter de oren krabden omdat er weer eens iets kwijt was – vergis ik me nu, of gebeurt dat wel erg vaak, de laatste tijd?
Vele mensen begonnen hun koffieconsumptie op te schroeven, maar zij die eigenlijk niet van koffie hielden, gaven het al snel op. Dat laatste bleek tenminste te kloppen. Verder onderzoek liet zien dat het gen dat ervoor zorgde dat je van koffie houdt en het gen gerelateerd aan Alzenheimer heel dicht bij elkaar zitten – niets aan te doen dus. Houd je van koffie, dan blijft je geheugen lang goed. Houd je niet van koffie, dan was je toch al een loser. Allemaal kletskoppen! (Ook lekker bij de koffie).

George Orwell zou zich achter de oren gekrabt hebben bij de dingen die wij vandaag de dag bedenken. In de Lingewaard is men druk doende een DNA-bank op te starten voor hondendrollen. Baasjes moeten wangslijm bij hun honden laten afnemen; wanneer geregistreerde honden dan een boodschapje achterlaten, kan de gemeente dader terstond identificeren. Omdat er privacy mee gemoeid is, kunnen de baasjes echter niet gedwongen worden. Als oplossing heeft de Lingewaard nu bedacht, dat de brave vrijwillige honden een gouden penning krijgen, zodat eenieder kan zien hoe gehoorzaam hun baasjes zijn. Dat is een grote investering voor een klein probleem. Het privacy probleem lijkt hiermee ook niet opgelost, maar ach, dat is slechts bijzaak. De gemeente weet toch al waar jouw huis woont.

De man is een super-boodschapper, maar helaas zijn de kinderen super-eters. Tenzij er een briefje op iets eetbaars zit waarop ik met koeienletters "AFBLIJVEN!!!" heb gezet, is het geen lang leven beschoren, of het nu gaat over etensresten van de dag daarvoor of net aangeschafte chocolade. Zo ook de walnoten, die ik had aangeschaft om paaslekkers mee te gaan bakken; een vuilnisbak is er niets bij.
De eerste maakt het open: "Ik heb er maar eentje gehad hoor!"
De tweede eet het zakje half leeg: "Het was immers al open".
De derde eet alle noten op, op een na: "Het zakje was toch al bijna op." Dat wordt een paasbrood zonder walnoten; en als je niets zegt, mist niemand ze. De eerste neemt een klein plakje paasbrood...en voordat Pasen daadwerkelijk aanbreekt, is het brood vast al op.

Italië blijkt gelukkig tenslotte toch niet failliet, althans niet op culinair gebied. Op religieuze en economische gebieden moeten we nog maar even afwachten wat het wordt. Het eten was echter weer prima, de koffie uit de kunst en spotgoedkoop. Het leuke is dat bedriegerij met eten niet acceptabel is - je moet toch iets hebben waar je op rekenen kunt. Als je in een restaurant iets bestelt, dat niet vers gemaakt is, maar uit de diepvries komt, wordt dat met een sterretje aangegeven, zelfs in de kleinste eettentjes. Het leuke is, dat dat nu juist in de onooglijkste straatgelegenheden niet voorkomt, terwijl in de dure grote toeristenhotels de pizza's bijna uitsluitend uit de diepvries komen en dan nog 20 euro kosten ook. Niet doen dus. In plaats daarvan een heerlijke warme Italiaanse bonensoep, om het laatste staartje winter te verdrijven. Met varkensvlees, en neem er ook maar een groot glas wijn bij.